منتظر مهدی

​حکایتی جالب از ذکاوت بوعلی سینا
نقل است است که شیخ الرئیس ابوعلی سینا وقتی از سفرش به جایی رسید اسب را بر درختی بست و کاه پیش او ریخت و سفره پیش خود نهاد تا چیزی بخورد. 

روستایی سوار بر الاغ آنجا رسید.از خرش فرود آمد و خر خود را در پهلوی اسب ابوعلی سینا بست تا در خوردن کاه شریک او شود و خود را به شیخ نهاد تا بر سفره نشیند. 

شیخ گفت: خر را پهلوی اسب من مبند که دم لگد زند و پایش بشکند.

روستایی آن سخن را نشنیده گرفت، با شیخ به نان خوردن مشغول گشت.

ناگاه اسب لگدی زد.

روستایی گفت: اسب تو خر مرا لنگ زد. 

شیخ ساکت شد و خود را لال ظاهر نمود.

روستایی  او را کشان کشان نزد قاضی برد. قاضي از حال سوال کرد. شیخ هم چنان خاموش بود. 

قاضی به روستایی گفت: این مرد لال است؟‎

روستایی گفت: این لال نیست بلکه خود را لال ظاهر ساخته تا اینکه تاوان خر مرا ندهد. پیش از این با من سخن گفته… 

قاضی پرسید: با تو سخن گفت؟! 

او جواب داد که: گفت خر را پهلوی اسب من نبند که لگد بزند و پایش بشکند.

قاضی خندید و بر دانش شیخ آفرین گفت. 

شیخ پاسخی گفت که زان پس در زبان پارسی مثل گشت: 
” جواب ابلهان خاموشی است… “

منبع: امثال و حکم علی اکبر دهخدا

@hossein225555

کانال چهارده تا گل سرخ