منتظر مهدی

​حاج آقا قرهی:
آیت‌الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) دائم در وادی‌السّلام سکنی داشتند. آیت‌الله قوچانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بیان می‌فرمایند: من همیشه پیش خودم می­گفتم: چه معنا دارد، انسان وقتش را به جای این که مطالعه کند و کتاب‌های علمی بخواند، در قبرستان بگذراند؟! این قدر که ایشان با مرده‌ها محشور است، با زنده‌ها محشور نیست، یعنی چه؟! انسان تا زنده است باید حشر و نشرش با زنده‌های عالم داشته باشد. 

آیت‌الله قوچانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می­فرمایند: می‌خواستم به ایران بیایم امّا مردّد بودم. کتاب­های زیادی خریده بودم، اتاقم کوچک بود و شب که دراز می‌کشیدم، پاهایم به سمت کتب بود. می­گفتم: خدایا! آیا من به عنوان انسان ارزشم بیشتر است یا این کتاب‌ها؟! نکند بی‌حرمتی به این کتب شود. لذا در فقر به سر می­بردم، حال خوبی هم نداشتم و گرمای نجف مرا آزار می­­داد. با خود گفتم: بروم مشورتی کنم و استخاره‌ای از آیت‌الله قاضی برای رفتن به ایران بگیرم.

وقتی رفتم، آیت‌الله قاضی فرمودند: رفتن شما صلاح نیست. پاهای انسان هم نباید رو به کتاب باشد. کتاب، علم است، یک موقع آیات و روایات در آن است و صحیح نیست پای خود را به سمت آن­ها دراز کنید. متعجّب شدم، من که هنوز چیزی نپرسیده بودم، چطور آقا می‌داند؟!

بعد آقا بلافاصله جواب آن سؤالی را که در ذهنش بود که چرا دائم به وادی‌السّلام می‌رود، دادند و فرمودند: این‌ها همه از همان وادی‌السّلام است که تو می‌گویی چرا می‌روم. بعد فرمودند: تفکّر، انسان را به رشد می‌رساند. 
✍️220 مین جلسه درس اخلاق5مهر91