همراه با صراط
حاج آقا قرهی:
آیت‌الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) دائم در وادی‌السّلام سکنی داشتند. آیت‌الله قوچانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بیان میفرمایند: من همیشه پیش خودم میگفتم: چه معنا دارد، انسان وقتش را به جای این که مطالعه کند و کتابهای علمی بخواند، در قبرستان بگذراند؟! این قدر که ایشان با مرده‌ها محشور است، با زنده‌ها محشور نیست، یعنی چه؟! انسان تا زنده است باید حشر و نشرش با زنده‌های عالم داشته باشد.
آیت‌الله قوچانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) میفرمایند: می‌خواستم به ایران بیایم امّا مردّد بودم. کتابهای زیادی خریده بودم، اتاقم کوچک بود و شب که دراز می‌کشیدم، پاهایم به سمت کتب بود. میگفتم: خدایا! آیا من به عنوان انسان ارزشم بیشتر است یا این کتاب‌ها؟! نکند بی‌حرمتی به این کتب شود. لذا در فقر به سر میبردم، حال خوبی هم نداشتم و گرمای نجف مرا آزار میداد. با خود گفتم: بروم مشورتی کنم و استخاره‌ای از آیت‌الله قاضی برای رفتن به ایران بگیرم.
وقتی رفتم، آیت‌الله قاضی فرمودند: رفتن شما صلاح نیست. پاهای انسان هم نباید رو به کتاب باشد. کتاب، علم است، یک موقع آیات و روایات در آن است و صحیح نیست پای خود را به سمت آنها دراز کنید. متعجّب شدم، من که هنوز چیزی نپرسیده بودم، چطور آقا می‌داند؟!
بعد آقا بلافاصله جواب آن سؤالی را که در ذهنش بود که چرا دائم به وادی‌السّلام می‌رود، دادند و فرمودند: این‌ها همه از همان وادی‌السّلام است که تو می‌گویی چرا می‌روم. بعد فرمودند: تفکّر، انسان را به رشد می‌رساند.
✍️220 مین جلسه درس اخلاق5مهر91